Saint-Tropez is al bijzonder en helemaal op de brommer
Als je het hebt over avontuurlijk reizen denk je al snel aan rijden op onverharde wegen in Afrika of raften over een wild stromende rivier. Ik kan je vertellen dat op de brommer naar Saint Tropez ook een waar avontuur is. Niet zozeer de route ernaar toe op de brommer, maar het op de brommer in Saint Tropez zijn en daar rondrijden wel.
Saint Tropez is een bijzondere plek en dat is het. Dit is wel het meest bizarre dat we tijdens onze roadtrip door Frankrijk hebben gedaan.
De route langs de zuid Franse kust is onbeschrijflijk mooi
Wij starten onze tocht in La Madrague op het schiereiland van Hyères. Via de kust rijden we tachtig kilometer naar het noorden, naar Saint-Tropez. We rijden door de Brégançon, door het drukke Le Lavandou met het mooie Saint-Clair strand en Cavalaire-sur-Mer.
Een schitterende route over de kustweg van zuid Frankrijk, waar in normale tijden de weg de hele zomer vast staat met verkeer. Het is nu nog coronatijd en dus stukken minder druk dan normaal. Onderweg spreken we een Belg die op Bali woont en armbandjes uit Indonesië importeert. Hij schat zo’n 600 souvenirwinkels in Frankrijk te bezitten. Hij nodigt ons spontaan uit om bij hem in Bali langs te komen. We hebben zijn telefoonnummer.
Mijn richtingsgevoel begeeft het
Regelmatig stoppen we om te genieten van het uitzicht op zee. De zee die al die tijd aan de rechterkant van ons is. Als we dichter bij Saint-Tropez komen veranderen we van richting en ligt de zee ineens aan de linkerkant. Mijn richtingsgevoel laat met volledig in de steek.
Er is uiteraard een verklaring voor. Saint-Tropez ligt namelijk niet direct aan de Middellandse zee, maar aan een baai in deze zee. Nadat ik mezelf hersteld heb en weer weet waar we zijn komen de eerste grote schepen langzaam in zicht.
Groot, groter, grootst in Saint-Tropez
Dit is het dan. De tot de verbeelding sprekende stad Saint-Tropez ligt voor ons. We stoppen op een onhandige plaats langs de drukke weg om een foto van onze brommers, de Honda Dax, te maken met het bord van Saint-Tropez. Nu we er toch zijn….
Dan rijden we langzaam de stad in. Ik vind het aantal dure auto’s nogal meevallen. Er rijdt vooral klein spul, zoals je ook bij ons in het dorp ziet. Niks bijzonders. We brommen langzaam door de smalle winkelstraten. Alle dure merken komen voorbij. Ik zie dames in lange jurken met hoeden. Ik zie heren in pak met lederen puntschoenen. Dus toch.
Dan bereiken we de haven. Er liggen er een paar, maar het ligt niet vol. Luxe jachten. Of schepen. Hoe je het noemen wil. Op de kade wemelt het van de mensen. Toeristen vooral. Gekleed in korte broek met sandalen. Er tussendoor wederom dames in lange, voornamelijk witte jurken met hoeden op. Het eerste wat ik me bedenk is dat ze er allemaal hetzelfde uit zien. Gestileerd volgens de laatste mode. Opgemaakt en haren gekapt. Allemaal exact gelijk. Het lijkt me oersaai om zo te moeten leven. Continue op je hoede of je er wel glorieus uit ziet en of je kleding vooral duurder is dan dat van de buurvrouw.
De Tokkies in Saint-Tropez
We rijden richting een parkeervak voor scooters langs de haven. Er staat een groepje mannen te praten. Een van de mannen draait zich om en kijkt naar ons. Hij wenkt de andere mannen. Ik zie ze denken. Daar komen de Tokkies uit Nederland. We hebben een korte broek aan met sandalen. Jawel. Het is warm en dus dragen we dit. Niet omdat het zo heurt, maar omdat het comfortabel is. Ik draag voor de gelegenheid wel een bloesje, dat inmiddels behoorlijk gekreukeld is door mijn rugzak. Richard draagt een zwart motorshirt. Dit zijn wij. Enfin, we worden met enige minachting bekeken. Dat lijkt me logisch.
We parkeren de brommers en wandelen langs de kade. Jachten kijken. Tja, je moet wat in Saint-Tropez.
Ik maakte er het volgende filmpje van:
Zien, maar niet gezien worden
Wat meteen op valt is dat de mensen, eigenaren vermoed ik, van de schepen niet gezien willen worden. Ze zitten verscholen op het achterdek achter een rij grote planten of bovenin de kuip. Ik zie een familie met kinderen die een leeftijd hebben op de grens van volwassen worden en nog kind zijn. Ze zitten allemaal verveeld op een telefoon te staren. Ze gluren naar de mensen op de wal die zich vergapen aan hun jacht, maar zelf willen ze niet gezien worden. Ik vind het maar vreemd. Als je met zo’n duur jacht in Saint-Tropez gaat liggen, dan weet je dat je continue bekeken wordt. Misschien ligt het aan mijn beleving, maar zo voelt het.
Enkele weken nadat wij hier waren bevestigd Jaïr Ferwerda in zijn programma Hai Sociëty wat ik al had gezien. Men wil wel graag dat je hun boot bekijkt, maar ze willen niet voor de camera verschijnen. Een lokale expert van Nederlandse afkomst verteld dat men ’s avonds in de etablissementen gezien wil worden, wanneer men volledig is uitgedost. Maar niet overdag als ze verveeld op hun jacht zitten.
Ik vraag me af of zij net zoveel plezier hebben als wij. En of zij überhaupt wel iets van de omgeving zien behalve de havens van achtereenvolgens Saint-Tropez, Cannes, Nice en Monaco.
Wij zijn niet sjiek, maar hebben wel plezier
We hebben trek in iets te eten en willen op een terras gaan zitten. Maar dat gaat zomaar niet. Het ene na het andere terras is plotseling gesloten als ze ons zien komen. Vreemd. We passen blijkbaar niet bij hun clientèle. Na wat zoeken zien we een pannenkoekenhuis waar niemand op het terras zit. Hier zijn we, enigszins met tegenzin, welkom. We bestellen een pannenkoek en wat te drinken. Kosten € 36,-.
We hebben genoeg gezien en voelen ons hier totaal niet thuis. We starten de brommers en rijden nog richting het Château de la Moutte, maar dit blijkt gesloten te zijn.
Onze lange weg terug langs de kust is net zo mooi als de heenweg, maar dan met de zee aan de linkerkant. Wel zo logisch.
Conclusie
Saint-Tropez moet je een keer gezien hebben. Verwacht er niet teveel van. Dan valt het allemaal wel mee. Kouwe Kak zouden we hier zeggen. Een avontuur op de Honda Dax langs de Franse zuidkust.
Informatie
Saint-Tropez
Lees ook Motor Circuit rijden in Frankrijk.
