De vergankelijkheid van reizen

Slechte kwaliteit, maar oh zo leuk

Tijdens het zoeken in oude foto’s van reizen stuitte ik op een prachtige foto uit 2001, genomen in Zwitserland. De kwaliteit van de foto is slecht, maar het beeld is prachtig. Ik herinner me deze reis nog goed. Zwitserland, het land van mijn dromen. Het land met de mooie bergen en kleine dorpjes. De vriendelijke mensen en de krachtige natuur. Het land waar mijn schoolvriendin elk jaar met haar ouders op wintersport ging en waar ik niet mee naar toe mocht van mijn ouders. Het land dat ik als eerste bezocht toen ik achttien was en van mijn ouders op reis mocht. Het land dat bij mij altijd op nummer 1 zal staan. Deze foto was in die tijd een hoogstandje. Gemaakt met mijn gloednieuwe fotocamera. Nu, zeventien jaar later, is de foto waardeloos. Slecht van kwaliteit en achterhaald. Persoonlijk herinner ik me de reis nog goed, maar er is geen mens die dit nu nog interesseert.

Met je neus op de feiten

Ik vraag me af wat de waarde van een reis en een reisblog na langere tijd is. Alles wat nieuw en actief is wordt interessant gevonden. Maar alles langer dan een jaar geleden geschreven is oud. De vergankelijkheid van nieuws. De vergankelijkheid van reizen. Nu is hot. Toen is not. Ik sprak laatst mijn oude schoolvriendin tijdens een reünie. Ze zei tegen me: ‘wat jij nu doet, deed ik twintig jaar geleden. Nu heb ik een kind en kan ik niet meer reizen’. Ik ben hartstikke trots op de reizen die ik nu maak, trots op onze kinderen die een leeftijd hebben bereikt waarop ik niet meer altijd voor ze thuis hoef te zijn, maar door wat mijn oude schoolvriendin zei voel ik me toch een beetje nietig. ‘Wat ik nu doe, deed ik twintig jaar geleden. Cuba, Gambia, Bonaire’. Ik kan er niet over uit. Wat je nu beleefd is over een jaar vergane glorie. De piek op het moment dat je ergens bent. Het dal dat verschijnt als je weer thuis bent. Reizen is vergankelijk. Wat geweest is, is klaar. Einde verhaal. Leuk om de foto’s een keer te laten zien, een blogje te schrijven en daarna is het geschiedenis en kijkt niemand er meer naar om. En dat is jammer. Oude of oudere foto’s zijn vaak zo ontzettend leuk om te bekijken. En waarom zouden de verhalen van langer geleden achterhaald zijn? Misschien was het toen wel veel leuker of beter.

Het Colosseum in Rome

Alles van te voren moeten plannen

Neem de wereldsteden. Rome, Barcelona, Londen, Parijs, ik noem er maar een paar. Je kunt nergens meer heen in de stad zonder dat je maanden van te voren een ticket hebt geboekt. Wil je de Sagrada Familia zien of de Eifeltoren op? Grote kans dat het drie maanden voordat jij er bent al volgeboekt is. Wat is daar nou aan? Alles van te voren moeten plannen en dan nog uren in de rij moeten staan. Ik walg er van. Wij doen niets liever dan reizen zoals het komt. Niets plannen, niets regelen. Spontaan ergens heen en dan maar zien wat er gebeurt. In veel landen en steden kan dit niet meer. Alles moet vooraf gepland en geregeld worden. Zeventien jaar geleden kon dat nog wel. Dan reed je naar Rome, wandelde door de stad en besloot je spontaan het Coloseum in te gaan. Je kocht een kaartje, stond een kwartiertje in de rij en je mocht naar binnen. En als je nu naar die foto’s van toen kijkt zijn ze niet meer om aan te zien, maar toen was het geweldig. Geen hordes toeristen. Geen chagrijnige gezichten. De reis van je leven op dat moment.

Gran Canaria

Is reizen vergankelijk?

Is reizen vergankelijk? De een zegt dat je herinneringen maakt als je reist en teert daar een heel leven op. De ander probeert krampachtig vast te houden aan het gevoel op dat zonovergoten strand aan de Caribische zee. Weer een ander deert het niet en gaat alleen op reis om zo min mogelijk te doen en van niets het meest. Reizen brengt ervaringen en momenten die geweldig zijn, maar geweest en nooit meer terug komen. Persoonlijk herinner ik me alle details van al mijn reizen. Ik zuig alles op tijdens een reis en kan er jaren later nog van genieten. Ik vertel graag mijn verhaal aan anderen en soms is dat aan de hand van hele oude foto’s. Ik zie daarin ook de progressie als het gaat om de foto’s. Niet alleen de techniek, maar ook mijn persoonlijke vooruitgang. Toen was het mooi en nu is het voorbij en kijk ik alweer uit naar de volgende trip.

Ja. Reizen is vergankelijk. Geniet er dus maar van zolang het kan en pak vooral eens een doos oude foto’s. Op Wandelfreaks.com vind je verschillende blogs met de titel “uit de oude doos” (gebruik de zoekfunctie). Achterhaald, foto’s slecht van kwaliteit, maar verschrikkelijk leuk om te lezen en te bekijken. Maar ook handig om informatie te vinden of een indruk te krijgen van hoe het werkelijk ergens is.

Barcelona

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *