Mijn meest grappige blunders op reis

Het gaat niet altijd zoals je wilt als je op reis bent. Thuis ben ik ook niet de handigste, maar op reis gaat er zeker nogal eens iets mis. Vooral als het gaat om planning en op tijd komen wil ik er soms behoorlijk naast zitten. Het leek me tijd om mijn meest onhandige blunders voor je op een rijtje te zetten.

Een dag te vroeg in de haven van Ajaccio op Corsica

In 2002, toen ik nog jong en naïef was, gingen we op vakantie naar Corsica. Het bezoeken van dit eiland was een lang gekoesterde wens en ik was dan ook erg blij dat ik er eindelijk heen kon. Ik boekte de Corsica Ferrie van Toulon naar Ajaccio. Twee weken verbleven we op camping Restonica in Corte, een klein stadje midden op Corsica. Zorgvuldig had ik deze plek gekozen als uitvalsbasis, zodat we makkelijk het hele eiland konden verkennen. Dat het in augustus bloedheet en gortdroog was op het eiland viel een beetje tegen. De warmte konden we wel hebben, maar alles, echt alles was droog en dor. In de rivier bij de camping stond nauwelijks nog water en nadat we een lange klim hadden gemaakt naar de Cascade du Méli, een schitterende waterval, moesten we concluderen dat we voor niets het hele eind hadden geklauterd. Slechts een klein straaltje water seipelde langs de steile rotswand.

Toch was het een mooie vakantie op een schitterend eiland. Na twee weken was het helaas tijd om terug te keren naar het vasteland. We hadden toen nog geen kinderen en ruimte genoeg in de auto. Goed voorbereid als ik was hadden we niet alleen de grote tent meegenomen, maar ook het kleine tentje, zodat we de laatste nacht door konden brengen op een plek dichtbij Ajaccio. Zo hoefde we de grote tent niet meer op te bouwen en zouden we één nachtje in de minitent slapen. De dag voor ons vertrek pakten we alles in en reden we naar Afa, een dorpje niet ver van Ajaccio. Onderweg brachten we nog een bezoek aan A Cupulatta, een schildpaddenzoo.

Goed voorbereid is het halve werk

Die avond gingen we extra vroeg naar bed, zodat we de volgende ochtend lekker op tijd konden vertrekken. In de haven aangekomen was het hek nog dicht. Na een uur wachten voor het hek was er nog geen enkele beweging te zien. Ik stapte uit de inmiddels bloedhete auto om eens te vragen hoe laat het hek open zou gaan. De boot zou om 13.00 uur vertrekken en inchecken moest minimaal drie uur van te voren. Toen ik een man aansprak die achter het hek liep schudde hij zijn hoofd. ‘Er gaat vandaag geen boot mevrouw. Morgen komt de eerstevolgende’. In mijn gebrekkige Frans vroeg ik of er een probleem was met de boot, maar de man kon niet anders dan in de lach schieten. ‘Mevrouw, er gaat vandaag geen boot. Morgen pas. U bent te vroeg’. ‘Te vroeg?’ vroeg ik. ‘Ja, een dag te vroeg’.

Haastig zocht ik de papieren erbij en tot mijn grote schrik kon ik niet anders dan concluderen dat we echt een dag te vroeg in de haven stonden. Er zat niets anders op dan terug rijden naar de camping in Afa, nog een keer de kleine tent opzetten en morgenvroeg opnieuw naar de haven rijden. Op zo’n dag baal je als een stekker en heb je geen zin meer om iets te gaan ondernemen. Naar huis is het enige dat je wilt.

Als je denkt dat het verhaal nu klaar is en alles verder vlekkeloos verliep, dan heb je het mis. Het kon nog erger.

Het kan altijd nog gekker

De volgende dag deden we precies hetzelfde. Lekker vroeg uit bed en zo snel mogelijk naar de haven. En inderdaad, het hek stond open. Een medewerker van de Ferriedienst sommeerde ons de auto in de rij te parkeren en kwam naar ons toe. ‘Er is storm op zee en de boot zal vertraging hebben’. Weer een tegenvaller. De boot vertrok niet om 13.00 uur, maar vermoedelijk om 19.00 uur. We kregen de keuze om terug te gaan naar de camping en later in te checken of de auto te laten staan en lopend Ajaccio in te gaan. Omdat we het eigenlijk helemaal zat waren besloten we de auto te laten staan en zelf bij de auto te blijven. De stad ingaan hadden we echt geen zin meer in. We waren niet de enigen en al snel stroomde de strook gras langs het dok vol met mensen.

Veertien uur wachten in de hitte is voor niemand een aanrader

Picknickkleedjes werden neergelegd, kinderen werden in maxi-cosy’s uit de zon onder een boom gezet en groepjes mensen settelden zich met de rug tegen het muurtje, zittend op het gras. Het enige dat we konden doen was wachten, met de stille hoop dat de boot toch eerder zou komen. Uiteindelijk had de boot acht uur vertraging. Ondertussen waren de rijen voor het opstellen voor de auto’s volgestroomd. Omdat de boot zoveel vertraging had moesten er met deze boot twee ladingen mee. Dubbel zoveel auto’s, dubbel zoveel mensen. Achteraf begrijp ik niet hoe dit goed kon gaan. Alles verliep chaotisch. De boot was overvol en alle slaapstoelen waren bezet. Elke tafel in alle restaurants zaten vol. Overal lagen mensen te slapen. Onder de tafels in de restaurants, in alle gangen en op elke plek die mogelijk was. Het weer was zo slecht dat buiten zitten geen optie was. Bovendien was het nacht.

Er was een gezin die vijf honden bij zich hadden waarvan drie pups. De reis duurde extreem lang en de honden hadden hun behoefte in één van de gangen gedaan. Veel mensen trapten in de poep en deze lag uiteindelijk overal uitgesmeerd. Het was gewoonweg niet te doen.

Na 38 uur wachten en 9 uur varen, in plaats van 6 uur, kwamen we de volgende morgen aan in Toulon. Doodmoe vertrokken we richting huis. De bedoeling was dat we onderweg in Frankrijk nog een overnachting in de kleine tent zouden maken, maar we waren het zo zat dat we ineens doorgereden zijn naar huis. Onderweg vielen onze ogen dicht en bij Parijs zijn we gestopt om twee uur te slapen in de auto.

Het was een reis om nooit te vergeten en ik heb gezworden nooit meer met een Ferrie op vakantie te gaan. Dat liep anders, want in 2007 gingen we met de Ferrie naar Noorwegen.

Een dag te laat bij de Eurotunnel in Folkestone

Engeland is verreweg één van onze favoriete vakantielanden. Sinds 2007 komen we er meerdere keren per jaar. De ene keer vanwege ons bedrijf, de andere keer om vakantie te vieren of zomaar een weekendje te wandelen in de prachtige heuvels. Aan ervaring ontbreekt het dus op dit punt niet. Omdat ik gezworden heb om nooit meer met een ferrie over te varen gaan we altijd met de Eurotunnel van Calais naar Folkestone. Wij wonen in het zuidwesten van Nederland en Calais is voor ons niet zo ver. De overtocht met de trein gaan snel en makkelijk. Vooraf reserveren is aan te raden, want dat is een stuk goedkoper en bovendien ben je dan veel sneller met inchecken.

In de herfst gaan wij vaak een dag of vijf naar de Engelse kust om fossielen te zoeken. We logeren al jaren bij dezelfde mensen die als een soort familie voor ons zijn geworden. In 2015 deden we dat ook en keurig netjes had ik alles van te voren geregeld. We zouden op zaterdag vertrekken en op donderdag terug naar huis gaan. We genoten van het prachtige herfstweer en vonden veel mooie fossielen. Helaas was de tijd weer om en namen we hartelijk afscheid van de familie met de belofte volgend jaar weer te komen.

Lekker op tijd, dus niets aan de hand

We nemen altijd ruim de tijd en stoppen onderweg een paar keer om wat te eten en een sanitaire stop te maken. De trein zou om 18.00 uur Engelse tijd vertrekken en zoals altijd waren we keurig op tijd in Folkestone. Om 16.50 uur reden we naar de ‘self-check-in’. Als je vooraf reserveert wordt je kenteken herkend en krijg je een instapkaart. Deze keer liep het anders. Het scherm gaf aan dat onze trein de volgende dag om 18.00 uur zou vertrekken en dat we € 300,- moesten bijbetalen. Ik snapter er niets van. ‘Ik had toch gereserveerd en we waren toch netjes op tijd?’ We pakten de instapkaart uit de gleuf en reden het terrein op. Nog steeds begreep ik het niet dus liepen we naar binnen om verhaal te halen. Bij de informatiebalie werd ons verteld dat we een dag te laat waren. Ik pakte de papieren uit mijn tas en kon alleen maar stamelen dat mevrouw gelijk had. We waren een dag te laat! Normaal gaan we altijd vijf dagen, maar deze keer zouden we zes dagen wegblijven. Ik had doodleuk toch op de vijfde dag de terugreis geboekt.

De mevrouw aan de balie was erg begripvol en zeer vriendelijk. ‘U bent nog net geen 24 uur te laat. Ik ga voor u kijken of u toch mee kunt zonder bijbetaling’ vertelde ze. Wat een spanning kwam er over ons heen op dat moment. Tien minuten later en we waren echt 24 uur te laat geweest en dan hadden we een nieuwe ticket moeten kopen. Mevrouw belde met haar leidinggevende en na een paar minuten kwam het verlossende woord. We hadden geluk en mochten mee zonder extra te betalen. Wat een opluchting.

Sindsdien controleer ik de data drie keer extra voordat ik iets reserveer en hou ik tijdens de vakantie angstvallig de dagen bij.